Bugün ilk defa arkamdan ağladı. Hiç gelmesin dediğim günler geldimi? Hayat üzmeye başladımı minik kızımı? oralara geldikmi? Ne çabuk! Böyle iyiydik ama ya.. Nedense beni hep böyle şaşkın şaşkın el sallayarak güle oynaya uğurlayacak işe diye düşünüyordum. Yada bunun başımıza geleceğini bildiğimden böyle düşünmeye zorluyordum kendimi.Böyle olması için türlü oyunlar şebeklikler yaparak gidiyordum evden. Zaten senden ayrılmak çok zor birde ağlamana nasıl dayanırım diyordum. Demek annelik böyle bir şey en ufak üzüntüsünde bile onun on katı yüz katı hatta bin katı üzülmek... Ama bundan kaçış yok demekki. Benim miniğim duygusal anlamda da büyümeye hayatin zorluklarıyla karşılaşmaya başladi. Ve bende onun üzülmesine dayanmaya..
 |
| Bu kavuşmanın resmi |
Annemi aradım şimdi, arkadan konuşma seslerin geliyor "abudi" gibi bir şey diyorsun ordan.. Neyseki çabuk unutuyorsun güzel kızım benim :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder